Een kritieke week

Leffe is een 5 jaar oude kater die plots stopt met eten. In een paar dagen tijd zien we hem ontzettend verslechteren en slomer worden. Hij keldert hard in gewicht en we maken ons grote zorgen. Tijdens het onderzoek valt op dat zijn slijmvliezen geel verkleuren en dus is er snel actie nodig om erachter te komen wat er misgaat in het lijfje van Leffe.

De geelverkleuring ( ‘geelzucht’ ) zien we op diverse plekken ontstaan: op de lippen, de ogen, de huid en de oren en dit kan een aantal dingen betekenen. In sommige gevallen is er dan sprake van acute bloedafbraak maar met name ook leverfunctiestoornissen kunnen ditzelfde beeld geven. Uit ons bloedonderzoek blijkt dat de lever op dit moment volledig faalt. Leffe kan dus niet meer ontgiften, voelt zich ontzettend misselijk en heeft buikpijn. Niet veel later maken we een buikecho om te kijken hoe dit kan.

We zien geen galstenen of overtuigende aanwijzingen voor tumoren die galwegobstructie zouden kunnen geven, maar het leverweefsel en de galwegen zien er wel wat grilliger uit. Het beeld zou kunnen passen bij acute galwegontsteking ( ‘cholangio-hepatitis’ ), maar een kanker durven we niet met zekerheid uit te sluiten. Soms zien we namelijk al erg jonge katten met een lymfoom en voor een definitieve diagnose zou hiervoor celonderzoek nodig zijn. In overleg met de eigenaren kiezen we ervoor om de leverbiopten achterwege te laten maar de behandeling wel zo spoedig mogelijk op te starten.  

Een kat die meerdere dagen niet eet kan al in de problemen komen door leververvetting. Gezien de ernst van de problemen bij Leffe is het dus zaak dat het eten gauw weer opgepakt kan worden. We plaatsen een neussonde onder lokale verdoving, zodat we regelmatig vloeibaar voedsel kunnen toedienen zonder dat dit al te dwangmatig hoeft. We sluiten een infuus aan en starten medicatie op tegen de pijn, misselijkheid en om de ontsteking van de galwegen te behandelen. Met de eigenaren hebben we afgesproken dat we per dag heel goed evalueren of het nog perspectief heeft, want als het niet verbetert is het legitiem om gezien de toestand van nu ook over euthanasie te praten.

De eigenaren krijgen een schema mee voor de avonduren thuis en staan ook ’s nachts op om sondevoeding te kunnen geven. Leffe verdraagt dit heel goed en de volgende ochtend houden we hoop. “Het gaat redelijk. Er zit thuis al meer beweging in en hij kijkt toch wat helderder uit de ogen” hoor ik meneer nog zeggen. Ook bij ons merk ik de volgende dag dat hij wat actiever wordt, maar hij moet natuurlijk wel echt van heel ver komen. We bouwen de sondevoeding geleidelijk op en zetten de verdere behandeling voort.

Na drie dagen hoor ik plots vanuit onze kattenopname een vrolijk geluid van onze paraveterinair: “Leffe eet zelf weer wat pathé!”. Met veel geduld, aandacht en liefde wordt hij op het gemak gesteld en je merkt aan iedereen binnen het team de gigantische betrokkenheid en blijdschap met het horen van deze voorzichtige verbetering. Aan het einde van de derde opnamedag mag Leffe naar huis met medicatie, maar de sonde laten we uit voorzorg nog wel even zitten. Ik heb elke dag nog even contact met de eigenaren. Het eten gaat nog niet denderend, maar dankzij de sonde weten we wel zeker dat hij voldoende voeding naar binnenkrijgt.

Een week later zie ik Leffe terug op het spreekuur en het gaat fantastisch! Wat zijn de eigenaren blij hoe het gegaan is, want het was dusdanig kritiek dat het ook verkeerd had kunnen aflopen. De geelverkleuring is zoals je ziet nagenoeg verdwenen en hij is goed aangekomen in gewicht. Ook eet hij weer helemaal zelf. Toch komt er nog een gele Leffe op tafel, maar dit is de blonde variant als bedankje namens de eigenaren. Met zo’n goede afloop proosten we daar natuurlijk graag op!