Een terminaal kitten?

De reismand gaat open en twee aandoenlijke kleine Britse Korthaar kittens – een katertje en een poesje – kijken elkaar met gezwollen waterige oogjes vertwijfeld aan. Milo en Mila hebben zoals het lijkt behoorlijk de niesziekte te pakken. Je hoort ze snuiven, de snottebellen komen er met lange draden uit en hevige niesbuien volgen elkaar soms op. Een valse start kun je het voor deze twee kleintjes zeker wel noemen, maar gelukkig hebben ze een ontzettend zorgzaam duo in hun baasjes gevonden. Beide kittens worden met heel veel liefde, aandacht en diverse medicatie behandeld. Het kleine katertje Milo knapt met de week steeds beter op. Mila volgt helaas niet deze positieve lijn; gaat ook spugen, en begint inmiddels duidelijk achter te blijven in groei. Wanneer ze niet veel later ook benauwd begint te worden wordt het serieus. Een treurig gezicht om zo’n klein kitten zo te zien vechten voor haar leven. 

Eerst dachten we dat Mila begon te spugen vanwege de antibiotica die ze kreeg. Op zo’n jong maagje is het niet raar dat er sneller bijwerkingen kunnen ontwikkelen, maar ook na het aanpassen van de medicatie knapt Mila niet op. Toen Mila en Milo bij ons op het avondspreekuur verschenen begonnen we ons toch wel steeds meer zorgen te maken. Het was ongewoon hoe lang ze bleef kwakkelen en met name de knijpende ademhaling paste niet in een herkenbaar verloop van de niesziekte, zoals we die vaker tegenkomen bij kittens. Zou er een longontsteking ontwikkelen? Is haar middenrif wel goed ontwikkeld? Milo, die ondertussen straalde, leek op zijn manier steun te bieden aan zijn kleine verzwakte maatje Mila. Ze zochten elkaar heel duidelijk op, maar Mila had de puf niet om verder heel actief mee te doen.

We besloten röntgenfoto’s te gaan maken en toen moesten onze hersenen even flink aan het werk. Radiologie is sowieso een vak apart, maar de afwijkingen die we nu zagen (foto hieronder) hadden we nog nooit zo gezien bij een kat. Er zat nog inhoud voorin haar slokdarm die niet goed leek te ledigen en daarnaast herkenden we het beeld van een longontsteking door verslikking. De slokdarm leek op een bepaald punt te worden afgekneld, hetgeen het braken zou kunnen verklaren. Na contact met een radioloog ontstond de verdenking van een aangeboren bloedvatafknelling bij haar hart. We wisten met deze bevinding dat er nu haast was om de diagnose rond te krijgen, omdat het met de huidige ademproblemen anders verkeerd af zou lopen.

Mila is verwezen naar de dierenarts specialist-cardioloog Niek Beijerink in Vught. Daar is een hartecho en CT gemaakt waardoor de afwijkingen driedimensionaal in beeld gebracht konden worden. Er blijkt sprake te zijn van een aantal aangeboren afwijkingen rondom het hartje van Mila (PRAA en PDA). Dit zijn afwijkende bloedvatverbindingen die anders aangelegd horen te zijn of na de geboorte horen te sluiten. De afwijkende boog van de belangrijkste grote lichaamsslagader (aorta) zorgde voor beknelling van de slokdarm, en verklaarde daarmee het braken en achterblijven in groei. Zonder verder ingrijpen zou het 1,5kg wegende kittentje met deze hartafwijkingen het jaar niet eens halen, zeker niet gezien hoe snel haar toestand aan het verslechteren was.

Een moeilijke periode brak aan. De baasjes waren vastberaden te willen knokken voor Mila en dat betekende dat de cardioloog hiervoor dan operatief zou moeten ingrijpen. Mila werd gestabiliseerd met medicijnen en na een aantal dagen aftellen was het dan zover. Een spannend moment brak aan in Vught. De band met de kleine Mila was in korte tijd door alle zorg al zo bijzonder geworden, dat het uit handen geven en de controle hiermee verliezen een emotioneel moment was. Toch zaten ze in Vught zeker op de goede plek. Geheel overgelaten aan het vertrouwen in Niek en zijn team van twee chirurgisch specialisten, konden de eigenaren niet anders dan wachten op het nieuws uit de operatiekamer van hun kleine lieve Mila.

Wat een opluchting was het toen het verlossende woord daar was. De operatie was geslaagd en de nazorg kon beginnen. In de beginperiode zou Mila voornamelijk zacht voer moeten eten en nog rustig aan moeten doen met spelen. Wanneer wij later het chirurgieverslag als verwijzend dierenarts ontvangen sta ik nog altijd versteld van de kundigheid van deze specialisten. Het blijft onvoorstelbaar, een kitten van enkele maanden oud en iets meer dan 1,5kg. Dit is écht millimeterwerk geweest rondom een van de meest riskante operatiegebieden die je kunt bedenken: haar kleine hartje.

En kijk nou op onderstaande foto’s en zie het verschil! Mila straalt als nooit tevoren, kan weer gewoon brokjes eten en is geweldig haar groei aan het inhalen. We noemen haar hier inmiddels denk ik wel terecht het “wonder-kitten”. Wat een opluchting voor de baasjes, en wat heerlijk om te zien dat Milo en Mila samen verder kunnen door het leven. Het is jullie allemaal van harte gegund!